Tweede kustlijn is integraal antwoord op water- en ruimteproblemen

Groeiland door wisselpolders. Het principe van natuurlijke aanslibbing spreekt velen aan. De dijken doorsteken en polders laten opslibben is een constructief streven. Dit is echter niet algemeen toepasbaar en het is evenmin echte noodzaak vanwege de lage ligging van de Zeeuwse polders. Het enige water waarlangs men met wisselpolders zou kunnen werken is de Westerschelde. In open verbinding met de Noordzee is daar voldoende getijwerking. Maar zijn wisselpolders bij klimaatverandering en komende zeespiegelstijging op die plek een juiste keuze? Voor we gaan experimenteren lijkt het goed om zaken op een rijtje te zetten. Wil Borm analyseert de (on)mogelijkheden.

Watervloeden en watertekorten zullen Nederland bij verrassing treffen. Tenzij we op tijd beseffen dat de wispelturigheid van onze rivieren in combinatie met zeespiegelstijging voor ons land een urgent probleem vormt. Een geactualiseerde samenvatting van het plan Tweede Kustlijn zet deze bedreigingen op een rij.

Een zestal plannenmakers die in het Kennisprogramma Zeespiegelstijging kustbescherming en zeewaartse oplossingen hebben voorgesteld, hebben besloten samen te werken. Zij willen hun plannen onderling vergelijken en op basis van een geïntegreerd realistisch plan snelheid in het Kennisprogramma brengen.
Na de presentatie van het Kennisprogramma Zeespiegelstijging in maart vorig jaar is het stil geworden. Toen werden de eerste haalbaarheidsstudies gepresenteerd van de ‘oplossingsrichtingen’ voor de zeespiegelstijging die Nederland in de toekomst bedreigt: zeewaarts beschermen, de huidige kust afsluiten, of meebewegen met het oprukkende water. Voortgang in onderzoek is nodig, maar het is niet de verwachting dat tot aan de Herijking van het Deltaprogramma in 2026 binnen het Kennisprogramma grote stappen worden gezet.