Tweede kustlijn is integraal antwoord op water- en ruimteproblemen

De Zuidwestelijke Delta is geen natuurlijke delta, maar het omgekeerde: land aangetast door de zee. Geen land in zee, maar zee in land. Door ontwatering, veen- en zoutwinning daalde de Nederlandse bodem en drong de zee binnen met wadden en zeegaten. Gemiddeld beleefde dit gebied om de 20 à 25 jaar een watersnoodramp. Na de Watersnoodramp van ’53 bleken de kosten van een algehele dijkversterking en het Deltaplan gelijkwaardig. De baten van zoete Zeeuwse wateren voor landbouw, industrie en leefbaarheid bepaalden de voorkeur voor het Deltaplan.

Vijf meter zeespiegelstijging kunnen we aan”, luidden de koppen van de kranten over het delta-congres ‘Ruimte voor Zeespiegelstijging’. Op 4 maart kwamen bijna vierhonderd waterbetrokkenen op uitnodiging van de nieuwe deltacommissaris Co Verdaas in Bussum bijeen om de resultaten te bespreken van drie studies naar denkrichtingen voor de gevolgen van zeespiegelstijging en toename van weers- en rivierextremen.

In 2004 presenteerde ing Rob van den Haak (1929-20219) zijn innovatieve plan voor ‘de Haakse Zeedijk’. Nu er vaart komt in het maatschappelijke debat hoe wij ons moeten aanpassen aan de zeespiegelstijging in de komende eeuw, is een voor ieder begrijpelijk etiket: